My Diary, Daily Diary

मी आधीच्या ब्लॉगमध्ये वेटींग लिस्ट असताना प्रवास किती त्रासदायक ठरू शकतो ते सांगितलं पण, गंमत म्हणजे जवळ -  जवळ अर्धा प्रवास मी पुस्तकात डोकं खुपसून केला आणि मग काहीवेळाने तुझं नाव काय? कुठे उतरणारेस? असं म्हणत मी माझ्या शेजारी बसलेल्या मुलीशी ज्या गप्पा मारल्या त्या अगदी ती उतरेपर्यंत. त्यातल्या त्यात तिचा तो बोलका, हसरा, मोकळा स्वभाव मला आवडला आणि तिचं मला लक्षात राहणारं वाक्य म्हणजे, ‘मी बघतेय तुला मगापासून, तुला पुस्तक वाचायचा शौक दिसतोय’. 2 मिनिटांसाठी मी तिचं हे वाक्य ऐकतच राहिले पण भारी वाटलं काहीतरी वेगळं ऐकून. गावी गेले आजी, मामा - मामी, ताई, दादा, लहान भावंड सगळ्यांना भेटले. वातावरण, प्रवासाची साधनं, राहणीमान काहिकाळासाठी बदललं पण, माझी आई म्हणत होती तसं, ‘गावी चल म्हणजे अगदी बरं वाटेल, फ्रेश वाटेल’. अगदी तसंच फ्रेश वाटतयं. परतीचा प्रवास काही फार बरा नव्हता पण, जातानाच्या प्रवासापेक्षा बराच बरा होता. कारण, परतीच्या प्रवासाच्या वेळी आयत्यावेळी बुकिंग करून देखील सीट मिळाली होती आणि अजून एक गंमत सांगू? मी आज प्रवासाने इतकी थकलेली असताना ऑफिसमधून चक्क 1 तास लवकर सुटलेय. इतका आनंद

मी खूप खुश होते की २ दिवस का होईना गावी जाता येतंय. रोजच्या कंटाळवाण्या रूटीनपेक्षा काहीतरी वेगळं करता येतंय. हे काँक्रीटच जंगल सोडून, काही दिवस खऱ्या - खुऱ्या हिरव्यागार निसर्गाच्या सानिध्यात जाता येतय. पण, गावी जात असताना तिकीट बुक नसलं की फार मोठ्या - मोठ्या समस्यांना सामोरं जावं लागतं अर्थात बसायला सीट मिळणं, गर्दीत सतत आपण बसलेली सीट जाऊ नये जागेवरून अगदी वॉशरूमला देखील न जाता, टीचभरसुद्धा न हलता तिथेच बसून राहणं, अशा प्रवासात झोप तर अगदीच दुर्मिळ असते. अशीच काहीशी हालत माझी झालीय. लोक कधी उतरतील, ट्रेन कधी खाली होईल आणि त्यांनी खाली केलेल्या सीट्सवर जाऊन 5 मिनिटं का होईना पण, मी कधी झोपतेय असं माझं झालंय. एक गंमत म्हणजे सीटर कोचमध्ये वरच्या सीट्स चक्क बुक नसतात हे मला आजच कळतंय. इतर काही वेटींग लिस्टमधील प्रवाश्यांप्रमाणे सध्याच्या घडीला उगीच जगातला सर्वात सुखी माणूस असल्याचा आव आणून, मीही सर्व प्रवाशांच्या डोक्यावर असलेल्या या सीट्सपैकी एका सीटवर बसून नक्की मी बसलेल्या सीटवर किती जणांचा डोळा आहे ते पाहतेय. आता हा प्रवास कधी संपतोय किंवा निदान थोडीशी झोप तरी कधी मिळतेय ह्याचीच मी

 आठवडाभर तेच तेच रूटीन जगत असलेल्या, रोज तोच प्रवास आणि काम करून कंटाळलेल्या माणसांकरिता सुट्टी मिळणं म्हणजे विरार ट्रेनमध्ये फोर्थ सीट मिळणं किंवा न सांगता आपल्या लहान भावंडांनी आपली कामं ऐकणं, भर उन्हात अचानक पाऊस पडल्यासारखं हे सगळं आहे. काम करणारा प्रत्येक एम्प्लॉइ आणि इंटर्नशीप करणारा प्रत्येक विद्यार्थी हा नेहमीच एखाद्या जास्तीच्या सुट्टीची वाट पाहत असतो आणि आजच्या दिवशी काय झाले असेल बरे?! मलाही मिळालीय अशीच सुट्टी तीही फक्त 1, 2 दिवसांची नव्हे तर चक्क 3 दिवसांची. आता या रोजच्या रूटिनचे पाश तोडून, ट्रेनमध्ये बसून ♪हिरवा निसर्ग हा भवतीने, जीवन सफर करा मस्तीने♪, म्हणत मी गावी जाणार आणि 3 दिवसात जमेल तितकं जाड - जुड आणि स्ट्रेस फ्री होऊन येणार.